بررسی خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان دوره کارورزی رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در سال ۱۳۹۲

چکیده زمینه و هدف: هر کشوری برای توسعه و ترقی نیازمند فعالیت های پژوهشی سازمان یافته است. از آنجا که دانشجویان به عنوان نیروهای پویا و آینده ساز در هر جامعه شناخته می شوند، بنابراین باید موانع اجرای پژوهش در بین آنها شناسایی و اقدامات لازم جهت برطرف کردن آنها انجام گردد. این پژوهش با هدف شناخت موانع احتمالی و ارائه راهکارهای مناسب جهت رفع آنها طراحی گردیده است. مواد و روش ها: مطالعه از نوع مقطعی و در آن از پرسشنامه خودکارآمدی پژوهشی استفاده گردید. پرسشنامه دو قسمتی و شامل یک بخش سؤالات دموگرافیک و درسی و بخش دیگر سؤالات مربوط به خودکارآمدی پژوهشی می شد. پرسشنامه به روش سرشماری در بین ۱۰۰ نفر از دانشجویان کارورز دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان توزیع گردید که ۶۸ نفر آن را تکمیل نمودند. داده ها توسط نسخه ۲۰ نرم افزار spss و با استفاده از آزمون های تی (t-test) و آنالیز واریانس یک طرفه (anova) یا از آزمون های معادل غیر پارامتری آنها یعنی mann- whitney و kruskal- wallis مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین و انحراف معیار خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان کارورز ۲۹/۸۲±۱۲۷/۸۷ برآورد گردید. رابطه آماری میان خودکارآمدی پژوهشی و جنسیت معنی دار بود (۰/۰۲۸=p)، به نحوی که این میزان در دختران با میانگین ۱۳۲/۶۷ و در پسران با ۱۱۵/۴۷ بدست آمد. همچنین، بین خودکارآمدی پژوهشی با علاقه به رشته پزشکی (۰/۰۰۳ =p)، شرکت در کارگاه های پژوهشی (۰/۰۰۷=p) و فعالیت های پژوهشی (۰/۰۰۱=p) نیز روابط معنی داری دیده شد. اما رابطه خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان با وضعیت تأهل، ترم تحصیلی، میزان سواد پدر، میزان سواد مادر و شرکت در کمیته تحقیقات دانشجویی معنی دار نبود. نتیجه گیری: با توجه به میزان نسبتاً ضعیف خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان کارورز دانشگاه، بر لزوم فعالیت دانشجویان در این مورد تأکید می شود. باید علاقه و انگیزه در دانشجویان بوجود آید و آنان در این راه تشویق شوند تا در آینده شاهد افزایش فعالیت های تحقیقاتی باشیم و این تحقیقات نباید تنها به پایان نامه های دانشجویی خلاصه شود. واژه های کلیدی: خودکارآمدی پژوهشی، خرده مقیاس پژوهشی، دانشجویان پزشکی کارورز